مهاجرت نه تنها یک جا به جایی جغرافیایی و یک حرکت جمعی است بلکه متضمن گونه ای تحرک اجتماعی و فرهنگی نیز هست و مستقیم یا غیرمستقیم تابع موازین و قوانین کلی حاکم بر جامعه است. از نظر سیاسی در طول هزار سال نهاد حکومتی هند، براساس یک پدیده مهاجرتی شکل گرفته است. سلاطین دهلی و دکن، گاهی ترک، گاهی افغان و زمانی نوادگان تیمور و مغول بودند و اغلب دستگاه حکومتی به وسیله شخصیت‌های غیر بومی و مهاجر اداره می شد.
تاریخ درباره اولین گروه های مهاجر ایرانی روایت می‌کند که در سده هشتم میلادی پس از انقراض حکومت ساسانیان و گسترش اسلام، زرتشتیان (پارسیان) از ایران راهی هند شدند. در دوران مختلف چه پیش و چه پس از ورود و گسترش اسلام در شبه قاره، ایرانیان از طبقات مختلف به این سرزمین مهاجرت می‌کردند. به سبب موقعیت‌ها و شرایط مختلف، مهاجرت ها گاه به صورت انفرادی و گاه به صورت گروهی و جمعی صورت می‌گرفت.
این مهاجرت ها در دوره‌هایی از تاریخ بیشتر بوده است. 1- حمله اعراب، 2- یورش‌های غزنویان، 3- تهاجم مغولان، 4- سیاست‌های عصر صفویه.
گروه‌هایی که از ایران به هند مهاجرت کردند: 1. دسته ی اوّل، اهل علم و قلم بودند. 2.گروه دوّم، عرفا و صوفیان، 3.کسانی نیز بودند که به طمع جاه و مقام به این دیار کوچ کردند.
دلایل متعددی برای مهاجرت ایرانیان به هند ذکر شده است. که عبارت اند از: 1. عللی که ایرانیان را به رغبت و اختیار به سوی هند روانه می‌کرد. 2. عللی که ایرانیان را وادار به مهاجرت می‌کرد.
کلیدواژگان: مهاجرت، اعراب، غزنویان، مغولان، صفویه، هندوستان.
دریافت متن کامل مقاله در قالب پی دی اف، با حجم 1مگابایت و سی کیلوبایت
منبع: فصلنامه مطالعات شبه قاره،دوره 1، شماره 1، زمستان 1388.
