همواره پيشينه مباحث مهدويت با پرسمان هاي فربه و انديشه خيزي چون چيستي و چرايي غيبت امام عصر (عج) پيوند مي يابد. دغدغه اين پرسمان ها تنها به طالبان مطالعات منجي باوري محدود نيست، بلكه هر كس به تتبع در تاريخ علاقه مند است، به ناگزير با آن سر و كار خواهد يافت. با وجود فراگيري انديشه مهدويت در تمامي فرق و مذاهب اسلامي، اين انديشه در همه فرقه هاي اسلامي به يک قوت و شكل نيست، بلكه اين آموزه در بين شيعيان امامي از جايگاه مهم تري در قياس با ديگر فرق اسلامي برخوردار است.
بحث اعتقاد به حضور معصوم و غيبتش از انظار و به تبع آن كالبدشناسي بحث انتظار فرج و غيبت امام دوازدهم تفسير عمل گرايانه از اصل امامت شيعه را به انديشه و پويايي علمي و فكري فرا مي خواند.
اين نوشتار آغازي است در بازنمايي پيامدهاي باورداشت غيبت در عرصه علمي و فكري شيعيان در قرن سوم و چهارم. نويسنده در پاسخ به چرايي اين مساله، تصويري متفاوت از آموزه مهدويت در نزد عالمان شيعه برمي گزيند. در ادامه نيز يافته هاي تحقيق را يک به يک ذكر مي كند.
كليد واژه: غيبت، مهدويت، غيبت صغري، غيبت كبري، قاعده لطف، اجتهاد
دریافت متن کامل مقاله، در قالب پی دی اف، با حجم 319 کیلوبایت
منبع: مشرق موعود بهار 1390; 5(17)
