روابط سیاسی ایران و عراق که پس از امضای قرارداد 1353 شمسی الجزایر، رو به بهبودی می رفت با وقوع انقلاب اسلامی به سردی گرایید و در فاصله یک سال و نیم بعد از انقلاب، وقوع حوادث متعدد و درگیری های پراکنده باعث ایجاد تنش در روابط دو کشور شد. شروع جنگ تحمیلی و حمله سراسری ارتش بعث عراق از نقاط مختلف باعث به هم ريختن روابط بین دو کشور به شمار می آید و از دیدگاه روابط بین الملل، منشا اثر در ارتباطات دیپلماتیک محسوب می گردد.
حمله عراق به جمهوری اسلامی ایران در 31 شهریور 1359 اگر چه نقطه اوج این تنش ها به حساب می آمد، اما روابط رسمی دیپلماتیک همچنان برقرار بود و دیپلمات های دو کشور در طول سال های جنگ در سفارت دو طرف باقی ماندند، هر چند این حضور در پایین ترین رده ها بود. با این حال، در پایان هفتمین سال در 10 مهر 1366 از جنگ هشت ساله دو کشور روابط سیاسی و دیپلماتیک خود را قطع کردند و دیپلماتیک های ایران و عراق عازم کشورهای خود شدند. علت استمرار ارتباط دو کشور آن بود که همه کشورهای درگیر جنگ، در زمانی که جنگ ادامه دارد نیاز به مذاکره، تبادل اسرا و مسائل مشابه دارند.
منبع: علی حائری و همکاران، روز شمار شمسی(قم: مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما،1382)ص233.(با اندکی دخل و تصرف از سوی محمدسجاد شیرودی)
