در هشتم شوال سال ۱۳۴۴ هجری قمریبقاع متبرکه ائمه بقیع (ع) در مدینه توسط آل سعود با توجه به پیوند فکری و مذهبی آنان با محمدبن عبدالوهاب ( ) تخریب شد.پیش از آن قبورشهدای احد و دیگر مزارات مدینه تخریب گردیده بود[2]. در این روز ، وهابيون متعصب با تخريب قبور بقیع و از بين بردن ضريح و گنبدی كه بر تربت ائمه اطهار عليهم السلام و دیگر بزرگان اسلام قرار داشت، مسلمانان را از فيض زيارت بارگاه آن معصومین و بزرگواران محروم ساختند. آنان ساکنان حرمین شریفین را متهم به این گونه اماکن می کردند.
بقیع، اولین مدفن و مزاری است که به دستور رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و به وسیله مسلمانان صدر اسلام به وجود آمده است.حرم ائمه بقیع در کتب تاریخ به عنوان مشهد و حرم اهل بیت علیهمالسلام معروف گردیده است و در این حرم مطهر قبر چهار تن از ائمه هدی؛ امام مجتبی، امام سجاد، امام باقر و امام صادق علیهمالسلام در کنار هم و به فاصله ۲ تا ۳متری این قبرها، قبر عباس عموی گرامی رسول خدا صلیالله علیه و آله و سلم قرار گرفته و در کنار آن نیز قبر دیگری است که متعلق به فاطمه بنت اسد میباشد.
همچنین مدفن تعدادی از همسران، فرزندان، اقوام و عشیره پیامبر اکرم صلیالله علیه و آله و سلم و جمع کثیری از صحابه و یاران آن حضرت و تعداد بیشماری از شهدا و علما در این قبرستان قرار دارد.
تخریب کنندگان در رمضان‌المبارک سال ۱۳۴۴ق وارد مدینه شدند و پس از گذشت چند روز، در هشتم شوال المکرم، گنبد و بارگاه ائمه معصومین علیهمالسلام در بقیع را بهطور کلی منهدم کردند و از این حرم و قبور به جز قطعه سنگهایی که بعدها به کوشش شیخ عبدالرحیم صاحب فصول حائری (م 1327ش) از علمای تهران در اطراف قبور نصب شد،[3] اثر و علامتی باقی نماند.
البته وهابیان در ادامه هتاکیهای خود تصمیم داشتند قبر مطهر رسول خدا صلیالله علیه و آله و سلم را نیز تخریب کنند اما به دلیل ترس از بازتاب این کار در جهان اسلام و برانگیخته شدن احساسات مسلمانان بر ضد خویش اقدام به انجام آن نکردند.
با انتشار تخریب ابنیه ی بقیع، افکار عمومی جهان اسلام به خصوص در ایران به شدت واکنش نشان داد، به گونه ای که دولت ایران شانزدهم صفر را تعطیل و عزای عمومی اعلام کرد.[4] هزاران تن از مردم تهران نیز در قالب راه اندازی دستجات به عزاداری و سوگواری پرداختند.[5] شهید مدرس نیز ضمن سخنرانی در مجلس شورا خواستار تشکیل کمیسیون ویژه برای پیگیری جدی موضوع می گردد.[6]
هر چند که این موضوع به طور جدی از طرف دولت پیگیری نگردید تا این که در تاریخ اول تیر 1301 شمسی دولت ایران با صدور اطلاعیه‌ای رسمی، صریحاً به اقدامات دولت سعودی در تخریب اماکن اسلامی و قبور ائمه بقیع اعتراض و اعمال وهابیان را محکوم نمود[7].
پی نوشت:
[1]- برای آگاهی بیشتر در این مورد نک : تخريب و بازسازي بقيع به روايت اسناد، سید علی قاضی عسگر، کتابخانه تخصصی حج.
[2]- النجمی محمد صادق، تاریخ حرم ائمه البقیع و آثار اخری فی المدینه المنوره، ترجمه سید رضا مهری، نشر موسسه معارف اسلامیه، 1429 ه ق، قم ص 45.
[3]- مجله خرد ، شماره نخست، سال هشتم، 1328 شمسی.
[4]- مکی حسین ،مدرس قهرمان آزادی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، تهران 1359، جلد دوم، ص 682
[5]- فصلنامه تاریخ روابط خارجی، سال دوم، شماره 9، ص 28 به نقل از رستاخیز ایران، سازمان برنامه، صص 133 – 134.
[6]- قاض عسکر سید علی، تخریب و بازسازی بقیع به روایت اسناد، نشر مشعر، تاستان 1384، ص 53.
[7]- اسناد روابط ایران و عربستان سعودی،ه کوشش آقای علی محقق، ص69.
