چکيده مقاله:
پس از شهادت امام موسی کاظم(ع) در سال 183 هـ .ق ، عواملی دست به دست هم داد تا عدهای، ايشان را آخرين امام و قائم و مهدی بدانند و بر اين اساس، بر ايشان توقف نمايند و امامت امام رضا(ع) و ساير امامان معصوم پس از ايشان را نپذيرند. توقف کنندگان بر امام کاظم(ع)، خود به گروه‌هايی تقسيم شدند که در مواردی چون چگونگی رحلت و غيبت و ظهور و قيام آن امام با هم اختلاف داشتند.
نکته مهم آنکه مسألۀ توقف بر امام کاظم(ع)، توسط عدهای از اصحاب برجسته و وکلای آن حضرت ترويج می‌شد و با توجه به اينکه مبلغان آن، از جايگاه علمی و اجتماعی بالايی در ميان شيعيان برخوردار بودند، مشکلات فراوانی را برای جامعۀ شيعه به وجود آوردند. بررسی اين مشکلات و نحوۀ مبارزه و برخورد امام رضا(ع) با واقفيان و افکار و گفتار و اعمال آنان، موضوع نوشتار حاضر است و مسلّماً با توجه به الگو بودن نقش امامان برای شيعيان اماميه، شناخت سيرۀ آنها دربارۀ چگونگی برخورد با گروه‌های مختلف، اهميت خاصی می‌يابد و همين امر، ضرورت پژوهش‌هايی چنين را آشکارتر می‌نمايد.
واژه‌هاي كليدي: امام رضا(ع)، واقفیه، غیبت، مهدویت، قائمیت.
دریافت متن کامل مقاله، در قالب پی دی اف و با حجم 190 کیلوبایت.
منبع: پژوهش‌های تاريخي، دوره 4، شماره 2- تابستان 1391.
