جشن فداکاری؛ روز فداکاری
سزاوار است که نظام جمهوری اسلامی در تقویم رسمی خود و با تصویب مجلس این روز را به عنوان روز فداکاری تصویب و ثبت جهانی کند و جشن جهانی بگیرد. انسان فطرتا فداکاری را دوست دارد و آن را تمجید می کند. همه انسانها افراد فداکار را دوست دارند. مردم هر کشوری به افراد فداکار کشور خود احترام بسیاری می گذارند.
اما این انسان فراموشکار یک فداکاری بزرگ را فراموش کرده یا خود را به فراموشی زده است. حادثه ای که سزاوار است به عنوان یک جشن جهانی در یونسکو ثبت شود و تمام ملت ها آن را جشن بگیرند. سزاوار است که نظام جمهوری اسلامی و کشورهای اسلامی برای ثبت جهانی آن بکوشند و آن را در تمام جهان جا بیندازند.
فداکاری بزرگ انسانیت
پیامبران برای راهنمایی بشر به سوی سعادت ابدی دنیا و آخرت فرستاده شدهاند. روزگاری که ستمکاران و هواداران تاریکی و ظلمت با تمام توان می کوشیدند نور خدا را خاموش کنند و جلو نور افشانی بزرگترین نور افکن آخرین فرستاده خداوند را بگیرند و تصمیم داشتند او را در بستر خواب و شبانه بکشند تا نور حق و حقیقت را خاموش کنند، انسانی فداکار با به خطر انداختن جان خود جان آخرین فرستاده خداوند را نجات داد و بزرگترین فداکاری تاریخ را رقم زد. سزاوار است که تنها شیعیان و مسلمانان این شب و روز را به عنوان بزرگترین نماد فداکاری برای همیشه جشن بگیرند. جشنی جهانی از سوی تمام بشریت.
شب اول ربیع الاول شب لیلة المبیت است. شبی که علی(ع) در رختخواب پیامبر خوابید تا آن حضرت از دشمنان رهایی یابد. تا فرصتی به دست آورد و آخرین پیام های خداوند را برای بشریت بیاورد. شبی بزرگ و به یاد ماندنی. حادثه ای بزرگ که بزرگی آن به فراموشی سپرده شده است. شبی که سزاوار بود هزار سال پیش به جشنی جهانی تبدیل می شد اما منافع قبیله ای و دینی و هوی و هوس برخی مانع آن شد. امروز نیز سزاوار است که حادثه آن شب به عنوان نماد فداکاری جشن گرفته شود و به جشنی جهانی تبدیل شود.
شیعیان که عادت کرده اند به هر بهانه ای علم عزا بردارند از نکوداشت و بزرگداشت خاطره های شیرین خود غفلت کرده اند. آنان بایستی زودتر از همه ملت ها و مذاهب این جشن را بر پا می کردند اما به عزاداری دو ماه و محرم و صفر از برگزاری این جشن غفلت کرده اند. البته در برخی از کشورهای شیعه نشین بعضی از شیعیان به صورت خود جوش این جشن را بر می داشته اند. البته از سوی دولت و به صورت رسمی.
جشنی گمشده در میان ناله ها
سزاوار است که نظام جمهوری اسلامی وزارت فرهنگ و ارشاد و سازمان های تابعه و دیگر وزارت خانه ها مانند وزارت خارجه با هماهنگی با هم بکوشند تا در یک برنامه مشخص این حادثه را به جشنی جهانی و اسلامی تبدیل کنند.
حقیقت به جای خرافه
شب اول ربیع الاول برخی از مردم کارهای خرافه آمیز انجام می دهند سزاوار است که به جای آن کارها که هیچ مبنای شرعی ندارد این شب جشن گرفته شود و فداکاری امیر المومنین در منابر و مساجد در همه کشورهای اسلامی باز گو شود و انسان های امروزی تشویق به فداکاری شود.
احیای شعاری از دین
سزاوار است حوزه های علمیه شیعه بلکه همه جهان اسلام همت کنند و این حادثه را به جشنی با شکوه تبدیل کنند. فرهنگ سازی برای احیای شعاری بنیادین و درس آموز کاری است مورد نیاز امروز. جشنی در پایان دو ماه عزاداری. خوشحالی پس از ناراحتی های پیاپی.
مراجع عظام می توانند با توصیه به مقلدین خود برای نکوداشت این حادثه به احیای آن کمک کنند. رسانههای دیداری و شنیداری به ویژه صدا و سیما می توانند با تبلیغات مناسب به احیای آن کمک کنند. دانشگاه ها و مجامع علمی و فرهنگی می توانند در احیای آن بکوشند.
جوانان امروزی ما که به دنبال شادی هستند می توانند با بزرگداشت این حادثه به صورت مشروع شادی کنند و ضمن آن درس فداکاری بیاموزند.
پیام آخر:
ای دوست داران فداکاری در سراسر جهان؛ ای دوست داران علی (ع)؛ ای مسلمانان؛ ای هواداران حق و حقیقت و ای انسان دوست دار فدارکاری: بیایید همه دست به دست هم دهیم و با کمک هم روز فداکاری را در تمام جهان جشن بگیریم. روزی را در تقویم رسمی خود به نام روز فداکاری تصویب و ثبت کنیم.
نویسندگان بنویسند، شاعران بسرایند؛ خوانندگان بخوانند؛ فیلم سازان بسازند، نقاشان نقش کنند و … فداکاری را این فضیلت انسانی را.
/پایان مطلب/
