حجت الاسلام مصطفی صادقی، عضو هیئت علمی پژوهشکده تاریخ و سیره اهل بیت(ع) و استاد مدعو گروه تاریخ در مقاله ای با عنوان «بررسی مستندات نظریه شهادت طلبی امام حسین(ع) در لهوف» به تجمیع و بررسی این مستندات پرداخته است.
در ایام سوگواری سیدالشهداء (ع) و بلکه در بیشتر مجالسی که از مصائب آن حضرت (ع) و یارانش سخن به میان می‌آید، بر این نکته تأکید می‌شود که امام حسین(ع) از شهادت خود کاملاً آگاه بود و برای انجام این تکلیف الهی به سمت کربلا رفت. اما در محافل علمی، این سخنِ مشهور به عنوان یکی از نظریه‌های مربوط به اهداف حرکت عظیم حسینی به شمار می‌رود و از حدود نیم قرن پیش که کتاب "شهید جاوید" نوشته شد نظریه دیگری مطرح شد که تأکید داشت امام حسین(ع) برای حکومت رفت اما در این راه به شهادت رسید.
تدوین کتاب "شهید آگاه" در پاسخ به این نظریه، فصل جدیدی در بررسی هدف شناسی قیام عاشورا گشود که گرچه چند دهه به خاموشی گرایید اما در سال‌های اخیر، بار دیگر به محافل علمی بازگشت و مقالات و گفتارهایی در این باره تدوین یا ارائه شد.
از آنجا که بیشترین و مهم‌ترین مستندات نظریه اول یعنی شهادت طلبی امام حسین(ع) در کتاب مشهور لهوف درج شده است، حجت الاسلام مصطفی صادقی، عضو هیئت علمی پژوهشکده تاریخ و سیره اهل بیت(ع) در مقاله‌ای با عنوان «بررسی مستندات نظریه شهادت طلبی امام حسین(ع) در لهوف» به تجمیع و بررسی این مستندات پرداخته اند.
دانسته است که کتاب لهوف اثر عالم مشهور شیعه امامیه، سید بن طاووس از مقتل‌هایی است که در قرن هفتم هجری نوشته شده و با توجه به جایگاه رفیع مؤلف آن، در بین شیعیان و محبین اهل البیت (ع) شهرت فراوانی کسب کرده است. در این کتاب روایاتی نقل شده و یا مؤلف مطالبی بیان کرده است که از آن نتیجه می‌شود نه تنها امام حسین (ع) از شهادت خود باخبر بود و پیش‌گویی های زیادی درباره آن بیان شده بود، حتی عموم مردم از این جریان مطلع بودند و انتظار شهادت آن حضرت را می‌کشیدند.
در مقاله مذکور که مورد پذیرش یکی از مجلات علمی ـ پژوهشی قرار گرفته و مراحل انتشار را طی می‌کند، اخبار و روایات زیادی بررسی شده که برخی از آنها چنین است: روایت لا یوم کیومک، ان الله شاء ان یراک قتیلاً، من لحق بی استشهد و خبر دادن از شهادت در دیدار با فرشتگان و جنیان.
به گزارش ایسکا، مقاله حاضر با مراجعه به منابع اصلی ابن طاووس در ارائه این گزارش ها نکاتی را بیان کرده و در مجموع به این نتیجه رسیده است که جابجا شدن برخی گزارش های تاریخی در لهوف و مبالغه یا تصحیف در بیان برخی روایات، سبب شده است این موضوع به شکلی افراطی القا شود که امام (ع) کاملاً از کشته شدن خود اطلاع داشت و حتی برخی جزئیات آن را هم می دانست. اما بررسی و دقت در گزارش ها نشان می دهد که غالب آنها مربوط به پس از دیدن سپاه حرّ است که پس از آن خطر جدی و احتمال شهادت قوت یافت و در سخنان امام (ع) نیز می توان به آنها استناد کرد.
پایان پیام/
منبع: ایسکا.
