اين نوشته در ادامه سلسله مقالات بررسي تاليفات در موضوع مهدويت، به بررسي تاليفات در دوره حوزه حله مي پردازد.
شهر حله از آن زمان كه به دست سيف الدوله امير بني مزيد در سال هاي 439 تا 495 قمري بنيان گذارده شد، مركز شيعيان، فقيهان، دانش مندان و شاعران دل باخته شيعي بوده است.
شهر بغداد در حمله هلاكوخان به عراق، به تصرف مغولان درآمد و تاراج گرديد. در اين ميان، شهر حله با تدبير و حركت سنجيده علماي بيداردل و تدبيرگر، از هجوم وحشيانه مغولان در امان ماند و به دليل امنيت حاكم بر شهر و حضور عالمان، فقيهان و دانش مندان پرآوازه، مرکزيت علمي بغداد به حوزه حله سپرده شد و اين حوزه در طول قرن هاي ششم تا نهم قمري مركز حوزه هاي شيعه نام گرفت. تاليفات مهدويت در اين دوره کمتر از دوره هاي قبل و بعد بوده است؛ زيرا به رغم آن که حاكيمت دولت هاي شيعي، آرامش و آزادي نسبي را براي شيعيان به ارمغان آورده بود، حكومت تازه شيعه شده مغول ها، به تبليغ و ترويج مباني فكري، عقيدتي، فقهي و كلامي بسيار نيازمند بودند و شبهه هاي کلامي مجال را از عالمان براي پرداختن به مهدويت گرفته بود. از سويي، گسترش مدعيان دروغين مهدويت و فرقه هاي آنان، پرداختن به مهدويت را در اين دوره بسيار ضروري مي نمود. در اين باره تنها هفده كتاب از شيعيان و 33 كتاب از علماي عامه اين دوره به يادگار مانده است.
كليد واژه: حله، مهدويت، سيف الدوله، هلاكوخان، ملاحم و فتن، اخبار غيبي، علماي شيعه، علماي عامه
دریافت متن کامل مقاله، در قالب پی دی اف، با حجم 333 کیلوبایت
منبع: مشرق موعود زمستان 1387; 2(8):111-124.
