1 ربیع الاول، لیلة المبیت

به شب اول ماه ربیع‏ الاول سال سیزدهم بعثت که حضرت علی(ع) جای پیامبر اکرم(ص) خوابید، «لیلة المبیت» می‏گویند.
 خلاصه آن واقعه از این قرار است که در سال سیزدهم بعثت سران قریش در یک شورای عمومی تصمیم گرفتند که ندای توحید را با زندانی کردن پیامبر یا کشتن و یا تبعید او خاموش سازند،

چنان‏که قرآن کریم می‏فرماید: «وَ إذ یَمکُرُ بِکَ الذیِنَ کَفَرُوا لِیُثبِتوکَ اَوْ یَقتُلوکَ أَو یُخْرِجُوکَ وَ یَمکُروُنَ وَ یَمکُرُ اللَّهَ وَ اللَّهُ خَیرُ المَاکِرینَ»[1]. به خاطر بیاور هنگامی را که کافران نقشه می‏کشیدند که تو را به زندان بیفکنند یا به قتل برسانند و یا از مکه خارج سازند. آنها چاره می‏اندیشیدند و نقشه می‏کشیدند، و خداوند هم تدبیر می‏کرد؛ و خدا بهترین چاره جویان و تدبیرکنندگان است.

سرانجام سران قریش تصمیم گرفتند که از هر قبیله، فردی انتخاب شود تا افراد منتخب در نیمه شب یک باره بر خانه حضرت هجوم برده، او را قطعه قطعه کنند. بدین طریق هم از تبلیغات او آسوده شوند و هم خون او در میان قبایل عرب پخش شود تا خاندان هاشم نتوانند با آنها به مبارزه برخیزند. فرشته وحی، پیامبر را از نقشه شوم مشرکان آگاه ساخت و به آن حضرت دستور داد تا از مکه به عزم مدینه خارج شود. پیامبر اکرم(ص) حضرت علی(ع) را از این نقشه آگاه کرد و به او فرمود: «امشب در خوابگاه من بخواب و رواندازِ سبزِ مرا به خود بپیچ تا آنان تصور کنند که من هنوز در خانه و در بستر آرمیده‏ام و مرا تعقیب نکند». آن گاه پیامبر مخفیانه به سمت غار ثور حرکت کرد و از خداوند درخواست نمود تا دشمن را از دست‏یابی به او گمراه کند و آنان نتوانند او را پیدا کنند.[2] در روایات شیعه و اهل سنت آمده است که علی(ع) این کار را انجام داد و خداوند به خاطر این کار به فرشتگان مباهات نمود و موقعی که پیامبر به سوی مدینه در حرکت بود، این آیه را در شأن حضرت علی(ع) نازل فرمود: «وَ مِنَ النّاسِ مَن یشری نَفسَهُ ابتِغاءَ مَرضاتِ اللَّه و اللَّهُ رَئوف بالعباد».[3] بعضی از مردم – با ایمان همچون علی(ع) به هنگام خفتن در جایگاه پیامبر – جان خود را به خاطر خشنودی خدا می‏فروشند، و خداوند نسبت به بندگان مهربان است. از این رخداد بی‏نظیر می‏توان به نتایج ذیل پی برد: درجه ایثار فوق العاده امام علی(ع)؛ تبعیت محض ایشان نسبت به فرمان الهی و نبوی(ص)؛ عشق و علاقه غیر قابل توصیف آن بزرگوار نسبت به رهبر و مقتدای خود؛ و این نکته که در مواقعی که اصل و اساس اسلام در خطر قرار می‏گیرد می‏باید بهترین شخصیت‏ها، حتی وجود مقدس علی بن ابی‏طالب(ع) فدا گردد. نظیر آن را در ماجرای شهادت امام حسین(ع) برای حفظ اسلام می‏توان دید.[4]

منبع: حوزه نت