زین الدین بن علی بن احمد عاملی معروف به”شهید ثانی” عالم وفقیه بزرگ شیعه در سده دهم هجری است . وی در سال 911ق . در شهرک”جبع” درجنوب لبنان دیده به جهان گشود. پدر وی”نورالدین علی” مردی فاضل و از عالمان با فضیلت جبل عامل بود. بسیاری از نیاکان و خاندان شهید ثانی در زمره دانشمندان و عالمان شیعی بوده، به همین سبب است که خاندان شهید ثانی به «سلسلة الذهب» یعنی زنجیره های طلایی معروف گردیده اند[1].
وی تحصیلاتش را از کودکی نزد پدر اغاز کرد پس از درگذشت پدر تحصیلات خود را نزدشیخ علی بن عبدالعالی میسی، سید بدرالدین حسن اعرجی و شمس الدین محمد بن مکی تکمیل و پس از سفر مصر و زیارت بیت الله الحرام در سال 944 ق به زادگاه خود”جبع” بازگشت[2]. و پس از توقفی کوتاه ه منظور استفاده علمی از علمای بلاد، مسافرتهای متعددی به نقاط مختلف جهان اسلام از جمله دمشق، حلب، مصر و استانبول نمود.
وی از جماعت بسیاری از علماء خاصه و عامه در شام و مصر و بغداد و قسطنطنیه و غیره روایت كرده است[3]. وی از طرف قاضی عسكر محمد بن محمد بن قاضی زاده رومی، از علمای به نام به تدریس در مدرسه نوریه واقع در بعلبك گماشته شد. وی دراین شهر، تدریس جامعی را بر اساس مذاهب پنجگانه آغاز كرد. وی تألیفات زیادی دارد، معروفترین تألیف او در فقه الروضة البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه نام دارد که شرح مزجی کتاب لمعه شهید اول است و دیگر مسالک الافهام است که شرح شرایع الاسلام از محقق حلی است.
وی با تمام گرفتاری ها شاگردان نامداری را تربیت کرد که نورالدین علی بن الحسین موسوی عاملی، سید علی حسین جزینی عاملی و شیخ حسین بن عبدالصمد عاملی، پدر شیخ بهائی از جمله ی آنان می باشد. شهید ثانی سرانجام به خاطر تحریک عالمان سنی و به جرم تشیع در قسطنطنیه به شهادت رسید[4]. شهید را در ربیع الاول سال 965 در مكه به امر سلطان سلیم دستگیر و پس از انتقال به استانبول در كنار دریا سرش را از تن جدا ساختند. بدنش را سه روز روی زمین انداختند، و بعد به دریا افكندند.[5]
پی نوشت:
[1] – دوانی علی، مفاخر اسلام ، مرکزاسناد انقلاب اسلامی ، ج 4، تهران 1376ص 481.
[2] – آملی سید محسن امین، اعیان الشیعه ، دارالتعارف للمطبوعات ، ج 7، ص 149
[3] – حرعاملی، محمد بن حسن، ا مل الآمل، دارالکتب الاسلامی ،قم 1362، جلد 1، ص85
[4] – تفرشى، مصطفي بن حسين، نقد الرجال، 1015ق ، ص145
[5] – معجم رجال الحدیث، ج 7، ص 372 تا 377 و عقیقی بخشایشی ، تلخیص کتاب فقهای نامدار شیعه، ص 191.
