بهاءالدين، محمد بن حسين بن عبدالصمد، العاملي، فقيه، محدث، مفسر، رياضيدان، حكيم، متكلم، اديب و عارف برجسته، در 17 محرم سال 953 قمری در بعلبك لبنان متولد شد[1]. او كه نسبش به حارث همداني از ياران خاص علي(ع) مي رسد[2]. در سال 965 قمری با آن كه 12سال بيشتر نداشت همراه پدر عالم اش، به ايران مهاجرت كرد و در اصفهان ساكن شد.
بعد از سه سال به قزوين پايتخت صفويه رفت .[3] پس از فوت پدر زنش، شيخ علي منشار كه شيخ الاسلام اصفهان بود، مقام او راعهده دا ر گرديد.[4]او سفرهايي به مكه ، مدينه، آذربايجان ، عراق ، دمشق ، فلسطين ، مصر و هرات داشته و دوبار همراه شاه عباس، پياده به مشهدرفت.[5] پدر شيخ بهائي ،ملا عبدالله صاحب حاشيه ، ملا علي قائني ،ملا محمد باقر يزدي از اساتيد اويند [6]و اشخاصي چون سيد حسين كركي،ملا صدرا، فيض كاشاني،فياض لاهيجي، نظام الدين ساوجي ،محمدتقي مجلسي (مجلسي اول) ،محقق سبزواري ر امي توان از شاگردان او نام برد.[7] بالغ بر يك صد كتاب در زمينه فقه، اصول، تفسير ، حديث ، رجال ، ادبيات ،رياضي، جبر ، هندسه ، اسطرلاب و هيأت ……از او به جاي مانده كه مهم ترين آن ها جامع عباسي در فقه اسرار البلاغه ،الحبل المتين،زبده الاصول،الفوائد الصمديه ،تشريح الافلاكدر نجوم، خلاصه الحساب و كشكول مي باشد.[8]
اودر 12 شوال سال 1030[9] قمری يا [10]1031 قمری در اصفهان درگذشت و طبق وصيت اش در مشهدالرضا به خاك سپرده شد [11]گفته مي شود از او اولادي بر جاي نمانده است [12].
1-اعيان الشيعه،امين ، حسن امين ، ج9 –دار التعارف للمطبوعات بيروت 1406 ص234 -مطلع الشمس ،بسطامي ايران ، محمد رفيع ميلاني 1388 – ص2/378 –لؤلؤ البحرين، اعتمادالسلطنه، سازمان خدمات اجتماعي ص183
