محمدبن جريرطبري فقيه، مفسر، مورخ مسلمان و دانشمند برجسته ايراني دربغداد در سال ۳۱۰ه. ق.چشم ازجهان فروبست[1]. وی در آمل مرکز طبرستان درپایان سال 224
ابوعبداللّه محمدبن عمربن حسين بن حسن بن علي تيمي بكري[1] قرشي طبري رازي، فقيه، محدث، مفسر، حكيم، متكلم، فيلسوف،[2] واعظ، شاعر، طبيب، اصولي،[3] شافعي مذهب[4]،
در سالروز شهادت امام جعفر صادق (ع) در سال 1342ش نظاميان حكومت شاه به مدرسه فيضيه قم يورش برده مردم و طلابي را كه در
امام صادق (علیه السلام) دردر 25 شوال سال 148 هجری قمری، در 65 سالگی، به دستور منصور دوانیقی(137-148 ق)، خلیفه ستمگر عباسی،
سید نعمت‌اللّه جزایری، فقیه، محدّث و ادیب امامی قرن یازدهم و دوازدهم هجری در 23شوال سال 1112 ق هنگام بازگشت از سفر مشهد مقدس در
ملا محمدکاظم (1255 ـ 1329ق)؛ معروف به آخوند خراسانی از مراجع تقلید و اصولیان برجسته امامی و مؤلف اثر مهم کفایه الاصولو
كريم خان زند، موسس خاندان پادشاهى زند (۱۱۷۹ تا ۱۱۹۳ ه.ق )،در سن هفتاد و سه سالگى، در 1193 هجری قمری درگذشت[1] و در شيراز
امام ابوالحسن على النقى الهادى، عليه السلام پيشواى دهم شيعيان، صبح روز پانزدهم ذيحجه سال 212 هجري در محلی به نام ناصریه از نواحی اطراف
عارف فرزانه و عالم وارسته، «حاج ميرزا جواد آقا ملكي تبريزي، پس از عمری خدمت و تحصیل و تدریس در حوزه علمیه نجف، تبریز