سفرنامه‌های تاریخی یکی از منابع اصلی پژوهشگران تاریخ است. در پژوهش‌های تاریخی، سفرنامه‌ها منابع دست اول به‌شمار می‌آیند و از اعتبار والایی برخوردارند. در حوزۀ تاریخ ایران، از دورۀ صفویه بود که جهانگردان و تاجران خارجی در پی سفر به ایران به تألیف دیده‌ها و شنیده‌های خود دست زدند و ازهمین‌رو از این دوره است که سفرنامه‌های بیگانگان به منابع اصلی کار تحقیق دربارۀ تاریخ ایران افزوده می‌شوند. اما پرسش این است که درجۀ اعتبار این دسته از منابع در چه حدی است و اگر قرار باشد در تحقیقات تاریخی به این سفرنامه‌ها ارجاع داده شود چه ملاحظاتی باید در نظر گرفته شود؟
این پرسشی است که جناب آقای رمضان نرگسی را به بررسی انتقادی شش سفرنامۀ مهم اروپایی دورۀ صفوی واداشته است. نتیجۀ این بررسی که مقاله‌ای است با عنوان «بررسی انتقادی شش سفرنامۀ مهم اروپایی دورۀ صفوی»، در نشریۀ معرفت (ش ۱۷۰ ـ بهمن ۱۳۹۰) منتشر شده است.
برای دریافت مقاله، اینجا را کلیک کنید.
به نقل از: سایت عبرت پژوهی
