مصاحبه حجت الاسلام و المسلمین رمضان محمدی عضو هيئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه ،
ایشان با اشاره به تركيب خاص به ظهور رسيده از سوی بنی‌عباس به عنوان آميخته‌ای از مدعيات دينی و اقدامات سياسی در دورانی آشفته و ملتهب، رسالت امام صادق(ع) و اقدام استراتژيك ايشان در آن دوره را حفظ و خالص‌سازی آرمان‌های اساسی تشيع دانست.
حجت‌الاسلام و المسلمين رمضان محمدی، عضو هيئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، در گفت‌وگو با خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا)، با اشاره به باورهای كلامی شيعه گفت: به عقيده ما، ائمه معصومين(ع) همگی نوری واحدند كه در شرايط مساوی برخوردهايی يكسان با امور داشته‌اند و سخن گفتن از ويژگی‌های خاص يكی از ايشان به معنای قائل بودن به فاصله‌ای ميان آنان از نظر علم، فضل، كمال و مراتب الهی نيست.
محمدی افزود: آن چه كه مسلم است، اين امر است كه ائمه(ع) هيچ‌گاه از اهداف مسلم و اساسی دينی خود دست برنداشتند و هيچ چيز را بر امر هدايت خلق برتری ندادند. از همين روی هيچ كدام از ائمه(ع) با حكومت‌های هم عصر خود كه همگی حكومت‌های جائر بودند، از در سازش وارد نشدند، هر چند در دورانهای مختلف به شكل‌های متفاوتی به وظيفه هدايتگری و مقابله با انحرافات پرداختند.
وی لازمه درك اقدامات و فلسفه بسياری از حركت‌های ائمه(ع) را شناخت اوضاع سياسی و اجتماعی زمانه آنان دانست و خاطرنشان كرد: دوره امام صادق(ع) دوره‌ای خاص همراه با فتنه، جنگ، جنبش‌های سياسی و شكل‌گيری جريان‌های فكری و درگيری گرايش‌های مذهبی مانند غلات، ملحدان، زنادقه و حتی گروهی از شكاكان بود. همچنين احزاب سياسی مانند خوارج، بنی‌اميه، بنی‌عباس و برخی گروه‌ها از بنی‌هاشم با قيام‌ها و درگيری‌های خود دوره‌ای را رقم زدند كه به محدوديت اهل بيت(ع) منجر شد.
محمدی تأكيد كرد: مسئله بسيار حائز اهميت در زمان امام صادق(ع) اين است كه جريان‌های سياسی مخالف كه در اين دوره نمايان شدند، خود را به عنوان گروههای سياسی ـ مذهبی معرفی كرده و حتی بنی‌عباس خود را به پيغمبر(ص) منتسب می‌كردند. در چنين شرايط فوق‌العاده‌ای كه هم از لحاظ سياسی و هم از لحاظ اعتقادی، تشتتی جدی بر عالم اسلام حاكم شده بود، نقش امام صادق(ع) نقشی كاملاً برجسته است كه بايد با توجه به اين شرايط ديده شود.
عضو هيئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه با اشاره به اقدامات و آموزش‌های علمی ساير ائمه(ع) گفت: پيش از امام صادق(ع) نيز ساير ائمه(ع) كه به عقيده ما همگی بهره‌مند از علم الهی‌اند، به آموزش مسلمين می‌پرداختند، اما تكيه اصلی شيعه از نظر فكری و عقيدتی به امام صادق(ع) است و بخش عظيمی از احاديث علوم اهل بيت(ع) توسط ايشان بيان شده و در اختيار ما قرار گرفته است.
وی با اشاره به اين كه تعداد احاديث منقول در منابع مختلف از امام صادق(ع)، از ساير امامان(ع) بيشتر است، عنوان كرد: حتی در منابع تاريخی ما جمله‌ای هست كه از دو نفر از ائمه(ع) نقل شده كه فرمودند: «سلونی قبل ان تفقدونی، فانه لايحدثكم احد بعدی بمثل حديثی؛ سؤال كنيد از من قبل از اينكه مرا نيابيد، به درستی كه بعد از من كسی به مثل من با شما سخن نمی‌گويد» كه يكی اميرالمؤمنين(ع) بودند و ديگری امام صادق(ع).
محمدی با اشاره به دو اقدام اساسی امام جعفر صادق(ع)، اظهار كرد: تربيت شاگردان در قالب علوم تخصصی مختلف يكی از اقدامات امام صادق(ع) است كه بايد در كنار اقدام ديگر ايشان كه هدف و رسالت اصلی ايشان را آشكار می‌كند، مورد توجه قرار گيرد. در واقع رسالت امام صادق(ع) حفظ و خالص‌سازی آرمان‌های اساسی تشيع بود كه به عنوان يك وظيفه استراتژيك در اين دوره خاص از تاريخ اسلام مطرح است.
وی با اشاره به تركيب خاص به ظهور رسيده از سوی بنی‌عباس به عنوان آميخته‌ای از مدعيات دينی و اقدامات سياسی در دورانی آشفته و ملتهب، گفت: در اين دوره، امام صادق(ع) در حد فاصل ميان فرقه‌های مختلف، وظيفه مهم صيانت از شيعه و در واقع صيانت از انحرافاتی كه برخی از گروههای شيعی را تهديد می‌كرد، در رأس برنامه‌های خود داشتند.
محمدی خاطرنشان كرد: تأثيرپذيری‌ای كه در صورت وجود خلأ فكری، می‌توانست شيعه را در اين دوره در مقابل انحرافات آسيب‌پذير و گروه‌هايی از شيعيان را در دام تمايلات افراطی گرفتار كند، همگی به واسطه وجود مقدس امام صادق(ع) و پرورش فكری و معنوی شيعيان توسط ايشان مديريت می‌شد.
منبع: خبرگزاری ایکنا، شماره خبر: 1064669
